Vorige week (m’n een-na-laatste week) ben ik druk bezig geweest met m’n stageverslag. Omdat de deadline verzet moest worden miste ik een heel weekeinde om aan m’n stageverslag te werken, wat leidde tot een vol weekend en een lange werkweek.
Omdat ik nogal eigenwijs ben, had ik besloten om mijn stageverslag niet als papieren document maar als website in te leveren. Leuk ideetje, tenzij het vrijdagmiddag 19:00 geweest is en je de bende nog moet afdrukken op een vooroorlogse printer.
Gebakken lucht
Bij het afdrukken ontdekte ik dat ik toch wel wat meer lucht gebakken had geschreven dan ik dacht, ten eerste omdat m’n PC het bijna begaf door de printopdrachten die in de wachtlijst stonden en ten tweede omdat ik de netgevulde printer moest bijvullen.
Rond half 8 was alles geprint maar nog niet ingebonden. Omdat ik zo’n beetje alleen nog binnen was, had ik niet meer de mogelijkheid om m’n verslag netjes in te binden. Ook kwam ik erachter dat ik vergeten was de paginanummering aan te zetten. Slordig!
Schorriemorrie
Zes keer afvragend of ik niets vergeten was liep ik naar buiten naar het metrostation Waterlooplein. Nog geen twee passen voorbij de tourniquettes stond een groep schorriemorrie die zich geestelijk op Saturnus bevonden. \”Hé lange…. je bent zelfs nog langer dan mij.\” werd door een kabouter slim opgemerkt. Overigens gevolgd door nog wat dingen die het daglicht niet konden verdragen (vandaar dat ze bij de metro stonden). Uiteraard loop ik strak door gezien dit soort paria’s mijn blik niet waard zijn. Sta ik op de roltrap, trekt één van dat tuig aan de noodrem. Ik schik me dood en kan me nog net op tijd vast grijpen.
Dat was ook het moment waarop ik ontplofte en ze voor van alles en nog wat uitmaakte. Na mijn scheldkannonade en van hun kant wat dom gegrinnik ben ik doorgelopen de roltrap af om niet ook nog dankzij dat stelletje losers de 51 te missen.
Politie
Op het perron aangekomen zie ik lollig genoeg twee agenten staat die druk bezig zijn een zwartrijder te bekeuren. Ik kon het niet laten om ze eventjes in te lichten over mijn bijna moordsmak waardoor ze direct op het groepje naarlingen afgingen. Haha… don’t fuck with Shirley!
Ondertussen was ook de 51 aangekomen, gelukkig hoefde ik slechts een klein stukje mee, met dat ding dat om de 10 meter stopt: van het Waterlooplein naar Gondel!
Doolhof
Eindelijk in het doolhof van Amstelveen aangekomen ging ik op zoek naar Lidy d’r crib. Het waaide en miezerde lekker wat het zoeken een stuk comfortabeler maakte. Aangekomen bij Lidy d’r huis werd het duidelijk dat ik er dus al drie maal langsgelopen was.
Overenthousiast belde ik bij Lidy aan… Was ze daar niet. Omdat de bende toch ingeleverd moest worden besloot ik het maar in een oude map te stoppen met een excuusbriefje want het was echt geen porem.
Na een kwartier op de bus te hebben gewacht was ik dan eindelijk om kwart voor negen thuis.