Mutsdag – 1 jaar later

3 november 2004, m’n eerste mutsdag!

Het is al weer een jaar geleden dat ik met – naar wat ik nu weet – met opgezwollen lichaamsdelen in het ziekenhuis lag en dat ik daarna wekenlang gestrompeld en gewaggeld heb. Voor mijn gevoel is het allemaal nog maar pas geleden, 3 november 2003.

In het afgelopen jaar is er veel gebeurd, zo kon ik voor het eerst (als een kind in een snoepwinkel) echt BH’s gaan kopen en kon ik natuurlijk met deze ‘prachtige’ zomer lekker in m’n bikini zonnen. Natuurlijk zijn er ook mindere dingen gebeurd zoals 8 kilo vet die door een veranderde hormoonhuishouding erbij is gekomen. Het ergste waren echter de controles en m’n verbeten strijd tegen een aantal littekens.

Controles

De rampzalige controles, enerzijds m’n eigen schuld, anderzijds de schuld van een sarcastische chirurg. Een maand na m’n operatie kreeg ik de opdracht om gezellig iedere dag minimaal 20 minuten met een dildo en liters glijmiddel (echt asociaal duur dat spul, zeker als je het iedere dag nodig hebt) de boel open te houden. Dit is zeker niet opwindend, in tegendeel, het is 20 minuten pijn lijden. Dus ik dacht: “Ik doe het gewoon om de dag”, om de dag werd om de twee dagen, toen 1x per week, 1x per twee weken en ten slotte helemaal niet meer. Zo ging het dus ook met m’n beugel toentertijd…

Totdat de dag aanbrak waarop ik controle had, toen ging dat ding er amper meer in. De chirurg vond het niet leuk, dat ik z’n knutselwerkje niet onderhield. Dus onder het mom “Wie A zegt moet ook B zeggen” ramde hij het speculum naar binnen en heeft 10 minuten keihard lopen duwen totdat hij het ding geheel naar binnen kon krijgen. Dat is dus niet prettig… Je ligt te kermen van de pijn en hij zegt alleen maar dat je je moet ontspannen, nou dat is dus wel het laatste waar je aan denkt… ontspannen.

Na afloop van deze marteling begon het natuurlijk ook nog te bloeden. En nee, maandverband had ik niet bij me en was daar ook niet voorradig. Leuk want ik moest nog met de bus terug. De bus waarop ik een kwartier in een glazen bushokje moest wachten met het gevoel alsof m’n hele broek doorweekt was. Elke keer voel je zo’n druppeltje.. Bij thuiskomst bleek het mee te vallen, er was aan de buitenkant van m’n broek niets te zien, maar op zo’n moment wil je het liefst van de aardbodem verdwijnen.

Ik had dus weer genoeg motivatie om weer elke dag 20 minuten pijn te lijden. Maar ook die keer hield ik het weer niet lang vol, dus de dag voor elke controle douw ik zelf maar dat ding zover mogelijk naar binnen. Alles beter dan een sarcastische chirurg die het voor me doet.

Littekens

Na mijn operatie zaten er natuurlijk een aantal littekens op m’n lichaam, die beneden interesseerden me niet zoveel omdat ze amper te zien zijn, maar die onder m’n voorgeveltje des te meer. Die waren dik en donkerblauw. Ik heb maandenlang met Calendula- en vitamine E zalf lopen smeren en toen het eindelijk een beetje begon weg te trekken viel ik tegen een radiatorrand, dus had ik er weer twee bij.. in m’n gezicht.

Dat vallen kwam overigens omdat ik zonodig naar Shockdoc wilde kijken, waarin mensen ledematen amputeerden om te kunnen overleven in de wildernis. Ik was doodvermoeid en alles werd opeens een beetje vaag. Ik stond op omdat ik water wilde gaan drinken in de keuken want ik kreeg dorst. Wat ik niet wist is dat door enge beelden (zeker in combinatie met vermoeidheid en opstaan) je bloeddruk kon wegvallen. Tijdens mijn tocht naar de keuken ben ik dus flauwgevallen en ‘grappig’ genoeg net tegen een radiator aan.

Ondanks deze wat mindere puntjes is mijn eerste jaar als echte vrouw mij erg goed bevallen en ik hoop dat ik dat bij mijn volgende mutsdag op 3 november 2005 nog steeds kan zeggen.