Dit is een verslag van maandag 3 t/m zondag 9 november 2003, de periode dat ik voor m’n geslachtsaanpassende operatie in het VUMC heb gelegen. Hierna ben ik nog anderhalve week thuis gebleven met twee doorgelegen hielen.
Maandag 3 november
Na jaren wachten was het dan zover; op maandag 3 november 2003 tien voor elf begon mijn geslachtsaanpassende operatie. Rond 16:30 uur werd ik wakker en een uur later was ik redelijk ‘bij’. Na nog twee uur naast een irritant roggelende vrouw op de uitslaapkamer te hebben gelegen mocht ik terug naar m’n ‘eigen’ kamer (6C 50.1).
Dinsdag 4 november
Een week lang heb ik geen hap gegeten, het enige wat ik mocht was water, thee, bouillon en energiedrank, waarvan de laatste erg smerig was. Die dinsdag had ik drieëneenhalf pakje energiedrank op, die later die nacht (tijdens het repareren van een kapotte drain) er ook weer uitkwamen. Ik geloof niet dat de verpleging erg blij met me was; en een bed vol bloed en een tubbygrip (dat is om de borstprotheses op z’n plek te houden) onder het kots. En dat rond 3 uur ’s nachts!
Woensdag 5 november
Op woensdag heeft de chirurg nog een extra hechtinkje erbij genaaid, dit uiteraard zonder verdoving. Dit was nodig omdat ik erg veel bloed verloren had. Hoewel er amper bloed in m’n vier drains zat (het zat dus overal, behalve daarin) vroeg men zich af of ze mij donorbloed moesten toedienen. Dit is die donderdag dan ook gebeurd, wat erg prettig maar ook vreemd was. Ook zijn woensdag de twee drains uit m’n borsten (tegelijk) verwijderd, wat erg onprettig was. Gelukkig vertelde de verpleging mij dat de twee drains beneden meer pijn zouden doen en dat deze waarschijnlijk donderdag eruit mochten.
Donderdag 6 november
Die donderdag was het zover, rond een uur of 11 kwamen de chirurg, de co-assistent, verpleging en een leerling verpleegkundige met een speculum, een gigantische lamp en een tafel met van alles binnen. Lig je daar.. Maar goed, de twee overige drains gingen eruit. Na wat gepeuter, gesnij en gedoe waren ze los, nu moesten ze er alleen nog uit. Dit was dus het pijnlijkste moment uit m’n leven (hoop ik). Maar gelukkig was dit ook maar van korte duur, na een paar seconden voelde ik het al niet meer.
Vrijdag 7 & Zaterdag 8 november
Die vrijdag is er niets bijzonders gebeurd, behalve dat er veel visite langskwam. Toen brak de zaterdag aan, de dag dat ik weer mocht gaan eten. ’s middags kreeg ik twee beschuitjes met suiker en later van m’n moeder een bakje Pringles. Echt, alleen mensen uit Afrika die amper iets te eten hebben weten hoe lekker die Pringles smaakten. Die dag werd ook de katheter en de tampon verwijderd wat gelukkig geheel pijnloos was. Het voelde als poepen uit een nieuw gat. Wat het in feite ook gewoon was.
Ook mocht ik na 5 dagen liggen weer proberen te gaan zitten/lopen. De eerste keer dat ik rechtop ging zitten leek het alsof ik in de jaren ’70 was beland; alle dingen kregen andere, felle kleuren, het geluid klonk ergens in de verte en op de achtergrond hoorde ik allemaal ruis (van een sneeuwende TV). Bovendien was ik helemaal ‘stoned’ en ben dus maar weer snel gaan liggen. Na vijf minuten zat die ruis nog steeds in m’n kop, en na een kwartier heb ik een tweede poging genomen, gevolgd door nog een aantal andere.
Aan het einde van de avond ben ik naar de WC gelopen (lees: gestrompeld) dat was ook het moment waarop ik ontdekte dat ik doorgelegen hielen had. Nadat ik me op de WC had laten vallen begon ik met mijn eerste kleine boodschap. Die boodschap kwam overal waar je ‘m niet wenste, maar dat is na een paar keer overgegaan.
Zondag 9 november
Die zondag was m’n laatste dag, ik mocht na een laatste controle naar huis. Het eerste echte voedsel wat ik daar krijg was een héérlijke pizza van de pizzeria om de hoek (Pane Pasta E Vino, Amstelveen).
Achteraf gezien viel het me allemaal erg mee. Over het algemeen heb ik weinig pijn gehad. Ik vindt dat het strakker trekken van een beugel meer pijn doet. Maar dat zal ook wel gekomen zijn door de geweldige zorg van het personeel van het VUMC.