Danswedstrijd van mijn collega

Mijn collega Vincent is zo’n beetje de meest elegante traploper die ik ken. Niemand kan in zo’n mooie rechte houding een trap oplopen zonder een schijntje van uitputting te tonen. Niet heel verwonderlijk daar hij fervent latindanser is.

Afgelopen zondag was er een danswedstijd waar hij aan meedeed. En daar mijn enige ervaring met dansen Ron Brandsteders Dancing with the Stars was leek het mij leuk om te gaan kijken en hem aan te moedigen.

Ajax-supporters

En omdat de wedstrijd in Badhoevedorp was, was het voor mij als niet-rijbewijsbezitter ook nog eens redelijk eenvoudig te bereiken. Dus ik naar het busstation gefietst en daar de Zuidtangent naar Schiphol gepakt. Door-de-weeks een bus vol met forensen en scholieren, maar op die zondag zat hij knettervol met Ajax supporters.

Het was een nogal aparte sfeer; de buschauffeur riep door de intercom de tussenstand van een andere wedstrijd door en iedereen had daar vervolgens een mening over. En ook had iedereen – inclusief het meisje dat naast mij zat – een campingsmoking aan gecombineerd met rood/witte sjaaltjes en mutsjes. Voor een stralende lentedag misschien ietwat overdreven.

Na wat overstaps was ik aangekomen bij de sporthal waar de wedstrijd gehouden werd. Hoe dichter ik bij kwam hoe duidelijker dat werd. Met name het make-up-gebruik van de personen die mij tegemoed kwamen leidde mij eenvoudig de juiste kant op.

Een dragqueen zou niet opvallen

Binnen aangekomen bleken de personen die buiten liepen nog mee te vallen. Ik belandde in een ware cultuurshock; eerst de Ajax-supporters en nu een sporthal waar een dragqueen tussen de zwaar opgemaakte deelneemsters niet zou opvallen. En laten we het zo zeggen, de ene kan het net wat beter hebben dan dan andere. Wat overigens ook gold voor de danskleding, niet iedereen staat een strak jurkje waarbij de navel te zien is.

‘Sloeries’

De dansjurkjes waren trouwens een goede graadmeter voor de smaak van de deelneemsters; de ‘sloeries’ die zich 3x in spagaat tussen de benen van hun partner worpen hadden bijvoorbeeld bovengemiddeld meer interesse in dierenprintjes.

Achter in de zaal ontmoette ik mijn collega. [Jambers accent:] Door-de-weeks is het een keurige jongen, maar in het weekeinde metamorfeert hij zich tot een ware Tony Manero [Einde Jambers accent]. Zijn haar zat strak in de haarlak en hij had zich van top-tot-teen – maar uitgezonderd de binnenkant van zijn oren – ingesmeerd met een zelfbruiner. Want zo zei hij zelf ‘Hoewel ik vind dat het niet zou moeten meetellen, kijkt de jury er toch naar’. Tuurlijk…

Jury

Een Jury die tot mijn verbazing bestond uit o.a. Jan Postulart en Roemjana de Haan. Hoe grappig was dat: twee mensen die ik zowaar herkende van Dancing with the Stars. Helaas dan voor mij hadden ze die kekke bordjes niet bij zich waarop ze cijfers uitdeelden.

Bordjes

Dat vond ik toch altijd wel het hoogtepunt van dat programma. Gewoon een bordje ophouden en zeggen dat iets goed of heel kut was, om vervolgens een pleidooi te houden waarom dat dan zo was. Had ik dat maar op Inholland gehad, tijdens de presentaties van mijn mede klasgenoten. Ik denk dat ik aan drie bordjes genoeg had – nuance is immers de presentatrice van SBS6. Een bordje ‘Dat was kut’, een bordje ‘Mmmohhaa, wat zal ik er van zeggen’ en een bordje met ‘Ik vond het top!’. En dat dan gewoon omhoog houden tijdens een presentatie. Afijn, de juryleden hadden dus geen bordjes, maar handhelds waar ze hun scores op noteerden. Jammer, er zijn gewoon dingen waar hedendaagse techniek geen vat op moet krijgen.

Homo Uni-dansen

Alvorens Vincent op moest waren er eerst nog andere klassen die moesten dansen. Onder andere de uni-paren, dat is een ander woord voor homo-dansen, maar daar een man in een hetero danspaar vaak ook homo is is dat in de danswereld dus een uni-paar. Laten we het niet ingewikkeld maken.

Overdetop glitterpakje met struisvogelveren en een leren string

Er waren niet heel veel uni-paren en dat deed af aan de danskwaliteit, het was toch allemaal een beetje basic; er lagen nog net geen voetstapjes op de grond. Ook de kledingkeuze van de paren stelde mij teleur; Ik bedoel dan ben je homo en doe je aan latindansen dan ga je natuurlijk helemaal los en kom je in een overdetop strak glitterpakje met stuisvogelveren en een zichtbare leren string.

Maar niets van dat alles bleek waar; de uni-dansers waren van alle mannen in de zaal het saaist gekleed. Ze hadden gewoon een simpele blouse en een eenvoudige broek aan gecombineerd met een bierbuikje. Wat overigens wel een mindfuck was; saai geklede homo’s en hetero mannen in strakke niets verhullende outfits.

Over homo’s gesproken begon ik toch wel een beetje te twijfelen aan mijn hetero-collega. Hij riep altijd heel hard dat hij een vriendin heeft, maar toen ik hem in zijn danspak, mét haarlak en onder de zelfbruiner (muz van zijn oren) een banaan zag eten op een toch iets wat té vrouwelijke manier sloeg heel even de twijfel toe. Hij riep zelf dat de banaan puur voor inname van koolhydraten was, wat voor mij geloofwaardig was. Een homo eet ze immers voor de eiwitten ;-).

Ritmegevoel van een stilstaande klok

Aan het einde van de dag was Vincent dan aan de beurt, met zijn danspartner Dana. Het aanmoedigen bleek toch wat lastiger dan gedacht, want op het ritme van de muziek meeklappen is niet echt mijn ding. Ik heb namelijk het ritmegevoel van een stilstaande klok. En daar ik in een zaal zat, vol met mensen die maathouden wel tot in de perfectie beheersten, vond ik het verstandig om niet mee te klappen.

Maar eerlijk toegegeven, Dana en Vincent waren het bordje ‘Ik vond het top!’ waard. Niet dat ik er verstand van had en zelf ook maar één danspas kon reproduceren, maar als leek vond ik het mooi. Helaas dansten alle paren tegelijkertijd, in tegenstelling tot Dancing with the Stars (blijft toch mijn enige referentie) waardoor je je niet echt kon concentreren op een paar (of ik dat als leek niet kon). Maar blijkbaar had de jury daar geen moeite mee, want Dana en Vincent behaalden toch mooi de tweede plaats in de finale van de A-klasse.