Eind vorige maand hadden we eindelijk de daad bij het woord gevoegd, we hadden eindelijk een afspraak gepland voor de afscheidsborrel van onze tijdelijke collega. Ze was toen al twee maanden weg en het er nog niet van gekomen.
Enerzijds vanwege de drukte op het werk, anderzijds omdat zij vaak aan het drukken is vanwege een spastische darm ziek is en dit zelfs kan plannen. Soort van ‘Nee dan kan ik niet, dan ben ik nog ziek’ (sic). Of eigenlijk: ‘Ik ga dit hele weekend dingen eten waar m’n darmen niet tegenkunnen, dus ik heb dan een diaree-aanval of ben ik ernstig verstopt’.
Dus 30 juli 18:30 was de planning, voor mij niet echt heel gunstig. Want sinds juli ben ik op maandag vrij en het was niet m’n favoriete collega, maar vooruit… laat ’t niet aan mij gelegen hebben. We hadden afgesproken vlak bij mijn werk – bij het Amstelstation – dat was maar 45 minuutjes reizen met het openbaar vervoer.
Omdat ik uit het zwembad kwam pakte ik om kwart voor zes bus 170 met het idee om naar het metrostation Amstelveenseweg te reizen en daar over te stappen op de metro. Ik had geen zin om direct vanaf het zwembad metro 51 te pakken, dan moest ik een stukje lopen en de 170 kwam perfect op tijd aanrijden.
Autistische buschauffeur
En daar ging het mis; hij kwam perfect op tijd aanrijden. Iets wat tijdens de zomer natuurlijk opmerkelijk had moeten zijn want er is niemand, dus hij had op z’n minst te vroeg moeten zijn.
Bij het instappen viel direct m’n oog op de tas van de chauffeur. Die lag in het zicht en was beplakt met een aantal ‘Ik heb Autisme/Asperger stickers‘. Ik dacht nog leuk dat is vast zo’n gast die van z’n beperking z’n werk heeft gemaakt. Maar de sticker zat er met een reden, het was een soort van waarschuwing. Want wat in mijn planning een kort ritje had moeten worden werd in werkelijkheid een 25 minuten (!) lange duurpoing mijn geduld niet te verliezen.
Want deze chauffeur was nogal precies wat betreft haltetijden; hij reed op een halte af en ging daar pas weg als zijn secondenwijzer van z’n horloge aangaf dat hij daar moest vertrekken. En dat deed hij bij elke halte, zelfs bij degene zonder passagiers. Hij ging daar stilstaan en als de seconde aanbrak dat hij volgens de dienstregeling ‘moest’ vertrekken dan deed hij dat. In de zomer, waar een bus normaal flink kan doorrijden…
En waarschijnlijk had iemand tijdens zijn opleiding tot buschauffeur hem verteld dat als je lang stilstaat je de moter moest uitzetten. Dus bij het busstation aangekomen had hij een wachtmomentje van 2 minuten. Dus de moter (en eigenlijk de hele bus) ging uit. Inclusief OV-chipkaart automaat. Lekker handig bij het instappen, maar de oplossing was gelukkig voorhanden: ‘even wachten totdat ik vertrek’. Zucht…
Na 2 minuten startte hij zijn bus weer op en vervolgde hij zijn weg om weer bij de volgende haltes te stoppen. En ook bij de daaropvolgende halte ging de bus zonder dat er een passagier stond op de rem. De chauffeur zat aandachting naar z’n horloge te staren om weer precies op tijd weg te rijden toen vlak voor dat moment een vrouw het hoekje om kwam hollen om nog mee te kunnen. De chauffeur zag de vrouw (kon ook niet missen, ze was nogal vors en rende nogal lomp), keek op zijn horloge…. zette zijn richtingaanwijzer aan en reed weg. Soort van: ‘ja, had je maar op tijd moeten zijn, je was 3 seconden te laat’. De vrouw bleef enigszins verbouwereerd achter.
Na nog wat overbodige stops waarbij zelfs weer een keer de moter uitgezet werd, was ik na 25 minuten eindelijk op station Amstelveense weg. Eindelijk, nu alleen nog even de metro pakken en ik was er…
B*tch!
Wordt ik gebeld door mijn collega: ‘Ja, de borrel gaat niet door, ze heeft net afgezegd. Ze had de reistijd van de trein onderschat en gaat het niet meer halen’. En dat 20 minuten voordat we hadden afgesproken! Sta je daar bijna op locatie speciaal voor haar op je vrije dag. Grrrr… Daar ik m’n blog nog iets van een positieve lading wil meegeven zal ik niet alles herhalen wat ik tegen mijn andere collega’s over haar gezegd heb. Maar daarbij hoorde wel dat ik haar een maand lang een diaree-aanval gunde.. B*tch.