Interview Yes

Geschreven door: Michelle de Hoog

Van overdreven ‘Kelly gedoe’ moet ze niks hebben en travestieten vindt ze ook maar twijfelachtig. Vaak veel te overdreven en extravagant. Je zou het dan ook niet zeggen, maar Shirley (21) is geboren als jongen en nu twee jaar helemaal vrouw. Een doodnormale.

Of ik voor Yes een interview wil doen met een transseksueel? Lijkt me reuze-interessant. Er doemen beelden in mijn hoofd op van platinablonde vrouwen met sexy strakke kleding, megagrote borsten en een ietwat zware stem. Ik geloof dat ik ben beïnvloed door types als Big brother Kelly en Songfestival diva Dana International. Een rondje surfen op het web leert mij dat er inderdaad veel extravagante transseksuelen zijn, maar ik zie ook meiden die er precies zo uitzien als jij en ik. Eén van hen is Shirley de Jong (21).

Tijdens onze afspraak herken ik Shirley meteen. Niet vanwege haar volop aanwezige vrouwelijkheid, maar omdat ze zo jaloersmakend lang is. Haar bruine haar draagt ze in een paardenstaart, ze heeft een spijkerbroek aan, een simpel shirtje, All Stars en haar bruine ogen heeft ze opgemaakt met een tikkeltje mascara. Dat ze geboren is als jongen valt met geen mogelijkheid te bespeuren.

Als klein jongetje wist ik al dondersgoed dat ik veel liever een meisje wilde zijn. Waarom kan ik niet beschrijven, het is een heel sterk gevoel. Op mijn twaalfde begon ik met experimenteren. De make-up van mijn moeder was als eerste aan de beurt. Dat smeerde ik op mijn gezicht, ik keek in de spiegel en daarna haalde ik het er meteen weer af. Niemand mocht dit geheim van mij weten. Later ging ik stiekem naar winkels met meidenkleding in de rekken. Ik ben er ontelbare keren geweest, steeds met de twijfel om iets voor mezelf te kopen. Op een gegeven moment heb ik toch echt wat gekocht, tegen de verkoopster zei ik met een stalen gezicht dat het een cadeautje was. Thuis droeg ik stiekem mijn nieuwe ondergoed en daar voelde ik me heel lekker bij. Het klopte.

Na een tijdje experimenteren, kwam mijn moeder erachter. Ze vond thuis mijn meisjeskleding en wist meteen dat er iets aan de hand was. Ik heb namelijk wel twee broertjes, maar geen zusje. Ik kon dus niet anders dan mijn geheim opbiechten. Achteraf ben ik blij dat ze erachter is gekomen, want zelf durfde ik niet te vertellen dat ik een jongen wilde zijn. Mijn moeder was eerst nogal in shock, maar zag dat ik heel serieus was. Ze accepteerde het en ik kon goed met haar praten over mijn verlangens. Mijn vader was minder te spreken over mijn vrouwgevoelens, die heeft al iets tegen homo’s en vond de transseksuele neigingen van zijn zoon maar niks. Maar ik kon niet anders, dus hij moest het wel accepteren. Dat heeft hij uiteindelijk gelukkig ook gedaan.

Mijn moeder nam me mee naar de huisarts en door hem ben ik doorverwezen naar het RIAGG. In die tijd voelde ik me heel rot. Er is veel gepraat over mijn gevoelens en dat was niet altijd makkelijk. Ik wist 100% zeker dat ik als vrouw door het leven wilde gaan, maar het was lastig dat steeds duidelijk te moeten maken. Het is toch een taboe. Na zo’n twee jaar RIAGG, ik was toen veertien, ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Opnieuw volgden er veel gesprekken met een psychiater, mijn ouders en ik. Op mijn vijftiende kreeg ik hormonen. Hierdoor kwam mijn lichaam een soort van stil te staan. Ik had het nog niet, maar kreeg ook geen baardgroei.

Ondertussen had ik verder nog tegen niemand verteld waar ik allemaal mee bezig was, dat kwam pas in het laatste jaar van de middelbare school. Ik besloot een website te maken met mijn verhaal erop en dat heb ik heel stoer tegen klasgenoten verteld. De volgende dag liep ik door de mediatheek en werkelijk op iedere computer was mijn website te zien. Het was eng om deze stap te nemen, maar het gaf me ook een soort macht. Alles was nu open en eerlijk en ik zat toch nog maar een half jaartje op die school. Dat was een prettig idee voor het geval ik gepest zou worden, maar dat is niet gebeurd. Omdat vriendinnen nu ook wisten waar ik mee worstelde, heb ik er veel met ze over kunnen praten en steun gehad. Dat was heel fijn.

De hormonen zaten inmiddels goed in mijn lijf en ik was klaar om de zogenaamde real life test te doen. Dit is een traject dat je twee jaar verplicht moet doorlopen, voordat je geopereerd kunt worden. In die twee jaar ga je dag en nacht door het leven als vrouw en moet je aantonen dat je dit kunt, anders krijg je geen operatie. Na die twee jaar kom je op een wachtlijst en twee maanden van te voren hoor je dan wanneer de operatietafel van jou is.

Ik studeerde inmiddels communicatie, maar mijn studiegenoten kenden me gewoon als vrouw, want ik zat middenin mijn real life test. Borsten had ik maar een heel klein beetje van de hormonen, maar dat vond ik niet erg. Wie let daar nou op? Geen opvulsel voor mij hoor, dat vind ik veel te nep. Opgeblazen tieten vallen voor mij onder het kopje extravagant en dat vind ik helemaal niks. Zo hou ik ook totaal niet van de Kelly’s van deze wereld. Ik kan helemaal niks met al het overdreven gedoe, zo ben ik zelf ook totaal niet. Op de afdeling in het ziekenhuis waar ik vaak moest zijn, dacht ik vaak: waar zit ik tussen, waar ben ik beland? Het gros dat er rondloopt zijn overdreven diva’s. Vaak zijn deze types travestiet geweest. Ik niet en ik snap die mensen ook slecht. Maak een keuze, doe wat.

De dag voor de operatie was ik zo zenuwachtig dat ik serieus begon te twijfelen. Ik wilde absoluut vrouw zijn, maar twijfelde wel ineens heel even over hoe ingrijpend zo’n operatie eigenlijk is. Maar ik ben nuchter en een doorzetter en er ‘gewoon’ voor gegaan. Alleen. Mijn ouders zaten gelukkig wel naast mijn bed toen ik bij kwam uit de narcose. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen. Dolblij als volledige vrouw, maar ook misselijk van al het bloed dat ik steeds in mijn bed vond door opengesprongen wonden.

Na de operatie zag ik al eerst mijn nieuwe borsten, daar was ik heel blij mee. Van onderen heb ik niet meteen gekeken. Ik had een soort broekje aan met buisjes en pleisters er aan vast. Maar ik had geen behoefte om te kijken, want ik was veel te bang dat ik kotsmisselijk zou worden. Na een paar dag kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Mijn vagina was echt behoorlijk opgezwollen, paars en groen. Maar al met al zag het er netjes uit.

Mijn vagina werkt als een gewone vagina. Ik heb gewoon een normaal gevoel en een clitoris. Ja, ik kan dus ook een orgasme krijgen. Als jongen beleefde ik een orgasme wel veel intenser dan als vrouw, maar door hormonen is het gevoel wel wat afgenomen. Ongesteld word ik niet en kinderen krijgen, zal me dan ook nooit lukken. Dat is ook niet belangrijk voor me. Ik ga echt geen jongen blijven, omdat ik baby’s zou willen! Ik kon wel voor de operatie een spermakweekje laten invriezen, maar dat vond ik een te smerig idee.

Als jongen viel ik trouwens op vrouwen en dat is niet veranderd. Ook al heb ik nog nooit een vriendin gehad. Waarschijnlijk komt dat omdat ik niet zo’n flirt ben en bijna nooit uitga. Ik zit liever thuis een beetje achter de computer of televisie te kijken. Een saaie huismuts ben ik hè? Ik wil heus wel graag een leuke relatie, maar ik geloof echt dat dat vanzelf wel komt.

Onzeker ben ik niet. Die periode heb ik eigenlijk wel een beetje gehad. In het begin voelde ik me ongemakkelijk, zeker tijdens de real life test. Zien de mensen dat ik eigenlijk jongen ben? Die periode is gelukkig voorbij, want niemand twijfelt eraan of ik ooit jongen ben geweest. Ik heb ook echt wel mazzel met mijn uiterlijk en met mijn stem. Omdat ik zo vroeg ben begonnen, heb ik nooit de baard in de keel gekregen.

Mijn naam Shirley heb ik zelf gekozen. Ik weet niet waarom, maar ik wilde per se een naam met een S en eentje die makkelijk is uit te spreken. Met een namenboek in de hand kwam ik op Shirley. Mijn periode als jongen heb ik achter me gelaten. Er zijn nog wel foto’s van mij uit die tijd, maar die bekijk ik nooit. Ik weet dat ik die jongen ben geweest, maar zo voelt het niet. Heel gek. Ik heb ook een paar foto’s ritueel verbrand. Ik ben nu gewoon een meisje. Een heel normaal meisje.

Mijn studiegenoten weten het inmiddels ook. Ik was er zelf nog niet klaar voor om het te vertellen, maar de wereld is klein. Op de hogeschool zitten ook wat mensen van mijn middelbare school en natuurlijk waren er die hun mond niet konden houden. Ooit wilde ik wel vertellen over mijn transseksualiteit, maar ik loop er niet mee te koop. Stel je voor dat ik tijdens een kennismakingsrondje zeg: ‘hoi, ik ben Shirley en was vroeger jongen’. Tijdens een presentatie hoorde ik op een gegeven moment dat mensen over me praatten. Ik vond het vreselijk. Die presentatie van mij liep voor geen meter en ik ben kwaad en huilend weggelopen. Het is vervelend als je merkt dat mensen over je praten en niks tegen jou zelf zeggen. Daar werd ik verdrietig van. Een paar dagen later kwamen wat studiegenoten naar me toe: ‘we willen je wat vragen’. Ik wist meteen hoe laat het was en natuurlijk heb ik toen verteld dat ik als jongen ben geboren. Ik ben er eigenlijk heel open over, heb ook nog steeds een website over mezelf, maar wil zoiets wel vertellen als het mij uitkomt.

In heb het interview zoals het oorspronkelijk gepubliceerd is op m’n site laten staan. Maar inmiddels is mijn mening over sommige onderwerpen veranderd en zou ik onderwerpen anders verwoorden.